فیلم فتنه و حکایت تلخ خشونت
مدتی است که ماجرای یک فیلم ضد اسلامی در صدر اخبار قرار گرفته است. البته بیرون آمدن فیلمها و کتابهای ضد مذهبی در غرب چیز تازه ای نیست. چند وقت پیش فیلم "داوینچی کد" احساسات مسیحیان را برانگیخت. البته با این تفاوت که کسی خواستار توقف پخش فیلم٬ اعدام کارگردان و یا آزار تماشاچیان نشد. اعتراضات در حد بحث منطقی در برنامه های رادیویی٬ تلویزیونی و روزنامه ها بود. عده ای هم جلوی سینماها می ایستادند و به کسانی که برای تماشای فیلم آمده بودند یکسری بروشور و پمفلت می دادند و از آنها می خواستند در نظر خود برای دیدن فیلم تجدید نظر کنند. دست برقضا فیلم و کتاب چاپ شده آن هم٬ رکورد بسیاری از فیلمها و کتابهای پرفروش را شکست. اما با تمام این حرفها هنوز مردم بحثها و اعتقادات مذهبی خود را دارند و نمایش و اکران این فیلمها صرفا باعث یکسری بحثهای شد که در نهایت هم به رشد بینش و خرد جامعه کمک کرد. فراموش نکنیم که فقط اعمال و رفتار درست نیستند که آموزنده هستند. مانند لقمان که می گفت: من ادب را از بی ادبان آموختم. اما برگردیم به موضوع اصلی. پاپ یک حرفی می زند که بسیاری خلاف آن نظر را دارند و یا کاریکاتوری چاپ می شود که به پیامبر اسلام به عقیده بسیاری توهین کرده است. آنوقت است که دنیا به هم می ریزد. مردم به خیابانها می ریزند. پرچمها را آتش می زنند. سنگ پرتاب می کنند و نویسندگان را تهدید می کنند. هدف همه این کارها هم اینست که به چهانیان بگویند که این افراد اشتباه کرده اند. اسلام دین عطوفت٬ رحمت و صلح است. آبا به نظر شما می شود با رفتار خشن ثابت کرد که ما انسانهای خشنی نیستیم؟ آیا بهتر نیست که به جای ین کارها با تحمل و مدارا حرفها و حتی توهینها را بشنویم٬ نظرات خودمان را در فضایی آرام بگویم و بعد داوری را به تاریخ و عقل و خرد عمومی جامعه بسپاریم. به امید آنروز
.
.
